Wisła 1200 relacja

9 sierpnia, 202010 sierpnia, 2020

Jak było na trasie Wisła 1200 w edycji 2020?

TL:DR Na trasie był syf, startowe było drogie, ukłucia komarów swędzą po dziś, ale i tak mi się podobało.

…a jeśli chcesz się dowiedzieć więcej, zapraszam do reszty tekstu:

Przygotowania

Ten bardzo, ale to bardzo głupi pomysł na start w ultramaratonie rowerowym Wisła 1200 pojawił się w mojej głowie dokładnie rok temu, na początku lipca. Z jednej strony widziałem peleton Wiślaków przejeżdżający przez Kraków, z drugiej pamiętałem o zwycięstwie i absurdalnie kosmicznym czasie Zbyszka Mosoczego z 2018 roku, kiedy to dojechał do mety na 1 miejscu z czasem 62h. Padła więc oficjalna deklaracja na moim profilu na FB, nie można było się już wycofać. Klamka zapadła. Jedziemy. Start wypadał w miesiąc po moich 30 urodzin zrobiłem z tego swój oryginalny prezent urodzinowy.
O przygotowanie fizyczne się nie martwiłem, gdyż do tej pory robiłem już trasy po 300 i 400 km w jeden dzień, które nie powodowały gruzu w nogach czy problemów z czterema literami “dzień po”. Jednocześnie charakter mojej pracy jako kuriera rowerowego sprzyja treningowi wytrzymałościowemu, kiedy to nie raz dzień w dzień cały czas w siodle przez 8h. Więc poza 2 trasami 300+ km na miesiąc przed, aby wprowadzić organizm w całodzienne obciążenie, nie planowałem robić żadnych specjalnych bloków treningowych. Pomysłem na start zaraziłem kumpla z pracy, więc miałem to komfort, że będę miał z kim narzekać na trasę.

Sprzęt:

Decyzja o starcie zbiegła się z dojrzeniem do zakupu gravela. Uważam się za osobę całkowicie zajawioną na ten typ roweru i doceniam jego zalety na tego typu trasach. Po przeglądzie rynku i własnego portfela decyzja padła na Accenta Furiousa. Na jesień, trafiłem wyprzedaż i kupiłem ostatni egzemplarz w rozmiarze M za okazyjną cenę. Od razu wpadła decyzja o wymianie seryjnych hamulców Hayes, na dwu-tłoczkowe TRP Spyre C, powszechnie polecane, bardzo dobre zaciski mechaniczne. Banalne w regulacji, na standardowe shimanowskie klocki sh-bs1 i oferujące bardzo dobrą modulację i siłę hamowania. Poza tym oczywista rzecz jak siodełko, w moim przypadku klasycznego, deskowatego SLRa. Na miesiąc przed startem wymieniłem jeszcze ramę na identyczny model, ale w rozmiarze S ze sztycą z seatbackiem. Dobra decyzja sprawiająca, że rower stał się bardziej zwarty, zwinny i po prostu zaczął lepiej wyglądać.

Modyfikacje stricte pod start:

Owijka. We wszystkich relacja i poradnikach dotyczących startu na Wiśle pojawia się sprawa zadbania o komfort dłoni. W moim przypadku, przy kierownicy typu baranek, najczęściej proponuje się założenie podwójnej owijki, bądź wkładek żelowych pod nią. Postawiłem na jedną warstwę grubej, 3,5 mm owijki PRO Sport Control. Na plus, była relatywnie tania, co w rowerze do jazdy w ternie jest dużą zaletą w razie wywrotki i jej potargania. Dawała dobry chwyt, nie ślizgała się nawet w spoconych dłoniach, a ręce dobrze zniosły wszystkie wertepy. Świetnie wydane 45 zł.
Lemondka. Obowiązkowe wyposażenie przy tak długich trasach i nie chodzi tu nawet o samą pozycję aero, gdyż prędkości przelotowe nie było oszałamiające, a możliwość wygodnego odciążenia dłoni i nadgarstków, aby uniknąć drętwienia palców i nadmiernego ucisku na nerwy dłoni. Dodatkowo lemondka stanowiła świetny stelaż na 5L wodoodporny worek, przymocowany pod nią, wzdłuż osi roweru.
Opony bezdętkowe. Mimo że trasa aspiruje do bycia wyścigiem szutrowym, w polskich warunkach jest to trudne do zrealizowania i w dużej mierze jest poprowadzona trawiastymi, nierównymi łąkami i wałami rzecznymi. Jeśli nie jedziemy na rowerze z pełnym zawieszeniem, jedyną metodą na zapewnienie sobie, chociaż odrobiny komfortu jest niskie ciśnienie. U mnie, przy 65 kg wagi oraz ok. 8 kg bagażu, w tylnym kole były 2.0 bary a w przednim 1,8 przy rozmiarze opony 700 x 43 mm.
Kaseta o ciasnym stopniowaniu 11-32T. Oryginalnie rower jest wyposażony w korbę 42T oraz kasetę 11-42T. Jest to świetny zestaw na zróżnicowany, górzysty teren, jednak płaskość Wisły, poza kilkoma górkami na początku, Sikornikiem w Krakowie i innymi zmarszczkami na trasie preferuje kasetę o ciaśniejszym stopniowaniu, aby łatwiej było dobrać właściwą kadencję. Tutaj też okazało się, że wymiana kasety na szosową 11s nie jest takie proste, jak by się wydawało. Raz, szerokość bębenka 11s MTB a 11s Road jest inna, różnica wynosi 1,85 mm. Aby zaadaptować kasetę szosową pod węższy korpus wolnobiegu, sfrezowałem wewnętrzną część pająka, aby kaseta głębiej weszła. Niestety plan się nie powiódł, nity pająka ocierały o szprychy. Finalnym druciarstwem było złożenie 10 biegowej kasety o indeksacji 11s, po wymontowaniu koronki 17T, która mieściła się na wąskim bębenku MTB. O ile to brzmi bardzo źle, to patent zdał egzamin, jedynie na drugi raz zmontowałbym ten zestaw bez koronki 11T, gdyż ta na całej trasie się może 2 razy przydała.

Akcesoria:

Torba na ramę: Topeak Fuelbag L: Całkiem spora, miesząca bez problemu dwa powerbanki oraz kilka batoników. Trzyma się stabilnie na ramie, okazała się też być wodoodporna.
Torba podsiodłowa: Sport Arsenal 8L – która rozpadła się po pierwszych 50 km, została zastąpiona świetną Topeak Backloader 15L – która jest produktem o klasę lepiej wykonanym, solidnym z przemyślanym systemem mocowania. W przypadku małe ilości bagażu, bez problemu da się ją skompresować do rozmiaru ok 5l.
Torba pod lemondke: 5-litrowy worek kajakowy, przypięty klamrą za mostek oraz paskiem kompresyjnym w połowie długości. Worek kosztuje 15 zł, jest w pełni wodoodporny i pakowny. Świetny i tani patent.
Bidony 2x Tacx Fly 1l
Oświetlenie: Prox Hydra, Prox Aero, Prox Wega na tył oraz czołówka Phenix wraz z zapasowym ogniwem 18650
Powerbanki Xiaomi 20k i 10k mAh
Nawigacja: Garmin 520 plus
Aparat: Sony RX100 MkIV

Paliwo:

Wyzwaniem na takiej trasie jest przejadanie wystarczająco dużej ilości jedzenia, aby nadrobić braki kaloryczne powstające w trakcie jazdy niemalże non stop. Postanowiłem szczęść jedzenie zapakować do torby i mieć je ze sobą na czarną godzinę, kiedy nie uda się w porę odnaleźć sklepu. Sprawdzone jedzenie na trasę ultra:

Kabanosy – białko i tłuszcz na słoną, stanowią świetną odmianę od słodkich batoników, jednocześnie dostarczając 600 kcal/100g
Batoniki białkowe Trec Booster 100g – Sprawdzone na wyjeździe co Calpe, 500 kcal w jednym opakowaniu, nie za słodkie, relatywnie dobrze „wchodzą”, jedynie wymagają dużej ilości wody do popicia
Banany – absolutna klasyka rowerowa, niestety ciężko ich dużo na raz zabrać, pozostały te jedzone przed sklepem oraz wydawane na bufetach na trasie.
Żelki – Kolejna rzecz, którą mogę zjeść w każdej ilości, szybki sposób na zjedzenie dużej ilości cukry na raz
Żele energetyczne SIS – na czarną godzinę, kiedy byłaby potrzeba zjedzenia szybko przyswajalnych węglowodanów, miałem kilka żeli. Stosowałem je lata temu na maratonach MTB i pamiętałem, jak szybko i lekko one wchodzą dzięki półpłynnej formie.
Szoty kofeinowe – asem w rękawie na ciężkie chwile w nocy miały być te szoty, wszak nie zawsze jest pod reką dobra kawiarnia, w której można zamówić dobre, podwójne espresso. Fiolki działały, po ich wypiciu następowało odczuwalne, utrzymujące się kilka godzin pobudzenia.
McDonald – na sam koniec absolutna podstawa dla mnie przy długich trasach, czyli tacka syfnego jedzenia. Fast food wygrywa w kwestiach czasu przygotowania, przewidywalności jedzenia oraz łatwości zjedzenia bardzo dużej ilości kcal na raz. Mak był obowiązkowym punktem postoju w każdym mieście, gdzie tylko był przy trasie.
Izo w tabletkach od SISa Borówkowe – technicznie to same elektrolity, łatwe do rozdzielania pomiędzy kolejne bidony.

Start

W tym roku, ze względu na obostrzenia okołowirusowe, zamiast tradycyjnej formuły startu wspólnego, był start w 5-osobowych grupach, rozciągnięty między godzinami 6 a 13. Wybrałem start o 9:10, co miało być kompromisem między wyspaniem się a jechaniem jak najdłużej w świetle dziennym. Oczywiście, seria porannych obsuw spowodowała, że rozpakowaliśmy się o 8.20. Podjazd na szczyt to 8 km i 300 m w pionie, czyli około 30 minut na obładowanych rowerach.
Na szczycie byliśmy wraz ze Sławkiem na 8 minut przed naszym planowanym startem, więc przypinanie numerów startowych odbyło się w lekkim stresie czasowym. Tracker GPS, śledzący na trasie wepchnąłem na szybko pod koszulkę, odpaliłem nową aktywność na Garminie i „punktualnie” o 9:11 ruszamy w dół Baraniej Góry.
W tym roku, w odróżnieniu od poprzedniego, zamiast bezpośredniego zjazdy do Wisły, organizator zapewnił szereg szutrowych podjazdów po grani, oferujących piękne widoki. Następnie bardzo stromy zjazd w towarzystwie nadpalonych tarcz hamulcowych i jesteśmy w Dolinie Wisły.

Ta część trasy prowadzi asfaltami i przyjemnymi szutrami. Niestety mam w głowie świadomość, że następne co nas czeka na trasie to Jezioro Goczałkowickie i jego dziurawe wały. Pojawiały się ona w każdej relacji z ubiegłego roku jako coś wyniszczającego i uniemożliwiającego normalną, płynną jazdę. Kiedy tam już docieramy, to wiem, że full byłby zdecydowanie lepszym rowerem w tej chwili. Tu też wychodzi moje pierwsza słabość sprzętu. Moja obecna torba podsiodłowa Sport Aresnal o pojemności 9 litrów, z którą jeździłem bezawaryjnie od roku, już na zjeździe z Baraniej pokazała słabość rzepów, które kilkukrotnie się poluzowały. Wmawiałem sobie, że najgorsze dla nie jest już za nami. Goczałkowickie wały dokonały ostatecznego zniszczenia, wyrywając rzepy oraz jeden z pasków mocujących. Mimo prób ratowania torby i przywiązania jej parcianym paskiem do sztycy, po kolejnych 100 m kompletnie się rozpadła i potargała. Samego faktu prowizorycznej naprawy nie ułatwiał temperatura około 35*. Podczas walki z nią wymijają mnie wszyscy, których wyprzedziłem wcześniej. Dosłownie wszyscy. Torba finalnie została w opór druciarsko przymocowana do lemondki. Na tym zestawie jechałem, myśląc jak to ugryźć. Goczałkowickie wały jednak nie odpuszczają, skutecznie obniżając prędkość przelotową. Po nich jeszcze przejazd wzdłuż nasypu kolejowego wraz z karkołomnym zejściem i powalone drzewa oraz podmokła trawa, gdzie prędkość spada do wartości tak niskich, że Garmin co chwila się auto pauzował. Wszystkiego nie ułatwia torba, obecnie smętnie wisząca po lewej stronie mostka i mocno ograniczająca możliwość skrętu w ową stronę.

Pierwsza myśl to zakup plecaka w sklepie sportowym w brzeszczach, jednak odpadła. Wizja 1000 km z plecakiem na grzbiecie oraz zablokowanym dostępem do kieszonek kolarskich mnie odrzucała. W międzyczasie na 100 km trasy zaliczamy pierwsze tankowanie w sklepie w Brzeszczach. Finalnie telefonicznie udało i się zarezerwować i kupić nową Torbę Topeaka w sklepie znajdującym się tuż przy trasie. Po jej odbiorze dłuższa przerwa na przepak do nowej oraz wymiana paska mocującego przednią torbę, gdyż ten też poległ przez brak zabezpieczenia kocówki i się zupełnie rozplótł. W tym czasie wyprzedzają nas kolejne grupy zawodników. Teraz to chyba już każdy, kto tego dnia wystartował z Baraniej. Finalnie rower przywrócony do pełnej sprawności, a my wskakujemy na odcinek trawiasty poniżej wału i jedziemy dalej z myślą o Krakowie. Tutaj też brutalnie dociera do mnie, że trasa, która mogłaby iść po asfaltowych wałach, wzdłuż WTR, w większości idzie po trawiastych, bardzo mało przyjemnych do jazdy wałach. Jedno wielkie telepanie roweru.

Tuż przed Krakowem Tyniec i bufet rowerowy na wypasie, gdzie tankujemy na zapas i lecimy do Maka na rynku, aby zjeść coś ciepłego i porządnego przed całą nocą jazdy. Burgerek na wynos, siadamy na żula pod wieżą ratuszową, nażeramy się pod korek i robimy przepak przed całą nocą jazdy. Lampki w gotowości, czołówka przyczepiona do kasku, przeźroczyste szkła w okularach i batoniki do kieszonek. Opuszczamy tętniącym życiem, sobotni Krakowski Rynek i wskakujemy na Bulwary.

Pierwszy przystanek robimy w Niepołomicach, w „Zwał jak Zwał”. Poziom tego bufetu przebijał wszystko. Od razu każdy zawodnik miał uzupełniane bidony, dostawał batonika na drogę, dowolna ilość kawy, a mechanik naprawiał bez problemu za „co łaska” oraz smarował łańcuch i regulował napęd. Spędzaliśmy tam zdecydowanie za dużo czasu, patrząc pod kątem „ścigania się”, ale klimat tego miejsca był cudowny, a mocna, czarna kawa cudownie wchodziła o północy. Na plus tego miejsca świetne pierogi z mięsem za 10 zł oraz ciasto drożdżowe z jagodami za 7 zł. Na pewno się tam jeszcze kiedyś pojawię. To kolejna oficjalna deklaracja. To była bardzo skuteczna reklama z ich strony. Aż szkoda było stamtąd jechać, jednak przed nami była jeszcze cała noc jazdy, a obstawialiśmy dotarcie do Szczucina o świcie.

Droga wałami w środku nocy była jedna z lepszych momentów wyścigu. Księżyc w pełni, ciepła letnia noc, łąki dookoła wałów spowite mgłą, gdzieniegdzie przelatywała sowa czy inny puszczyk. W tym momencie czuje, że warto. Jakiś czas później (jadąc w środku nocy na rowerze, czas staje się dość luźnym pojęciem), w środku nigdzie, drugi, jasno rozświetlony przez reflektory bufet. Chwila na ogrzanie się przy kominku, kolejny kubek kawy i rozmowę z innymi zawodnikami, którzy jeszcze się tam nie położyli spać. Tam jednak nie spędzamy tyle czasu co w Niepołomicach i po chwili kręcimy dalej. Z tej nocy jeszcze utkwił mi w pamięci staw z niesamowicie głośno rechoczącymi żabami tuż przy drodze. Potem następuje druga, już odrobinę nużąca część nocy, gdzieś pomiędzy Rabą a Dunajcem. Urozmaicam ją sobie dwoma filmami na YT. Okazuje się, że na lemondce, powstało idealne miejsce do zamocowania telefonu i obejrzenia kolejno programu Wołoszańskiego o Forcie Eben-Emael i szturmie Niemców w 1940 oraz wykładu Dr. Bartosiaka dotyczącego sytuacji geopolitycznej Polski. Idealny materiał, aby nie zasnąć, jadąc cały czas po idealnie równym i pustym wyasfaltowanym wale WTR.

Kawałek przed Szczucinem zaczyna powoli świtać, my robimy nawrotkę na moście na Dunajcu i wracam w kierunku Wisły po trawiastym, świeżo skoszonym wale. Natomiast kolejna atrakcja w tej części trasy to wioska Zalipie z charakterystycznymi, malowanymi chatami, do której wjeżdżamy o świcie. Nie mając ciśnienia na wynik, oczywiście zjeżdżamy pod Dom Malarek i robimy kilka zdjęć.

Chwilę po świcie się dotoczyliśmy na Orlen w Szczucinie. Pierwsze promienie porannego Słońca przyjemnie grzeją, a my mamy zgona przy kawie i hot-dogu. Tu też dogania nas spora grupa zawodników, którzy jechali całą noc, bądź spali tylko chwilę. Trudno, nie jesteśmy szybcy, jak widać.

24h od startu. 390 km za nami.

Dalsza jazda przed południem to bardzo ciężkie chwilę, kiedy to słońce zaczynało coraz mocniej grzać, a my wjeżdżamy coraz głębiej w Świętokrzyskie. Potem, przez wiele, wiele godzin pod sandomierskie sady, upał i trawiaste wały. Tuż przed Sandomierzem kolejny tankowanie wody i zgon na stacji benzynowej dającej, chociaż odrobinę cienia. Ratuje się kolejną fiolką z 500 mg, kofeiny licząc na jej cudowną moc. Po przejeździe przez centrum Sandomierza jedziemy w kierunku Gór Pieprzowych. Miałem świadomość, że będzie tam stromo, ale było znacznie gorzej. Track był poprowadzony wpierw wzdłuż Wisły, po mokradle. Przez chwilę próbuje ocalić buty, ale przegrywam i muł się do nich wlewa. Czuje go między palcami, jest po prostu cudownie. Rower też źle to znosi, bo błoto oblepia koła i znacząco ogranicza ich zdolność do obracania się. W takim akompaniamencie przychodzi znaleźć u wypchać rower przez zarośla tuż u podnóża owych Gór Pieprzowych. Jestem też wtedy idealnym celem dla komarów, więc te przypuszczają zmasowany atak. W powietrze idzie długa wiązanka przekleństw na błoto, trasę i wszystko dookoła. Na sam koniec, resztami sił wypycham rower pod niemalże pionową ścieżkę, prowadzącą na punkt widokowy. Brak komarów równoważy niesamowite ciepło bijące od rozgrzanych skał. Na szczycie rzucam rower i padam na ziemię.
Przez moją głowę przechodziły myśli, aby wycofać się, wsiąść do najbliższego pociągu i wrócić do domu. Zdecydowanie najgorszy moment na trasie. Jedynym pocieszeniem są soczyste wiśnie na okolicznych drzewach.

Resztki świadomości podpowiadały jednak, że jest tak źle przez niewyspanie się, upał oraz sporą dawkę kofeiny we krwi. Skupiam się na tym byle by przetrwać do końca dnia. Na całe szczęście dalsza trasa za Sandomierzem zaczęła być już bardziej widokowa, z przyjemnymi, krótkimi, stromymi podjazdami, łamiącymi monotonie poprzednich kilometrów. Tu też na jednej z hopek udzielamy wywiadu rajdowemu kamerzyście szybko doganiającemu nas na elektrycznym MTB o tym, co nas skłoniło do niszczenia siebie i sprzętu na trasie. Jakoś też wtedy ma miejsce ogólna regeneracja, głównie psychiczna. Wszak to “głowa jedzie” na takim dystansie. Łapiemy się na kolejne 2 super bufety, gdzie uświadamiamy sobie, że jednak nie jedziemy na szarym końcu, a Ci przed nami, to ścisła czołówka.

Na bufetach banany, izo, kiełbaska z grill. Jest coraz lepiej. Górki przed Kazimierzem Dolnym przelatujemy z lekkością, doganiając kilku zawodników. Jedzie się tak dobrze, że można by się pokusić o jazdę drugą noc. Jednak wiadomo, że po niej byłby to absolutny koniec i zgon. Chwila siedzenie na krawężniku i przeglądania ogłoszeń na OLX i znajduję idealny nocleg w Puławach, tuż przy trasie wyścigu. Na wyjeździe z Kazimierza jeszcze zjazd powymywanym wąwozem, którego nie powstydziłby się Marathon MTB. Zbiera on też swoje żniwo, rozcinając tylną oponę w rowerze Sławka i powodując konkretną fontannę mleka uszczelniającego.

Szybka podmiana na dętkę, jeszcze kilka km wałami w świetlne zachodzącego słońca i Dojeżdżamy na nocleg chwilę przed 21. Zamawiamy pizze z „Da Graso”, 550 km przejebane, nie mamy więcej potrzeb na ten dzień.
Budzik podrywa nas z łóżek o 3.30, poranne zbieranie idzie nam umiarkowanie skutecznie, więc na tracka wracamy dopiero o 5 rano, po tradycyjnej kawie i hot dogu na stacji. W głowie wizja, że Warszawa już nie tak daleko. Bardzo chcieliśmy w to wierzyć. Pierwsze kilometry mijają bardzo szybko, jest sporo asfaltu i utwardzony wałów.

48h od startu, 614 km za nami

Przed południem drugie śniadanie przy przydrożnej knajpie, gdzie jak się okazuje, zatrzymuje się prawie każdy Wiślak. Słuchamy też historię, że dzień wcześniej właścicielka specjalnie czekała do 23, na bodaj dwójkę zawodników. Za to pierogi z truskawkami pierwsza klasa. Tutaj niestety mylnie myślimy, że stolica „już za chwilę”. Wąskie, kręte nadwiślańskie ścieżki, meandrujące między krzakami skutecznie zmniejszają prędkość przelotową. Cześć z tych ścieżek, razem z fragmentami brzegu już pewnie dawno spłynęła do Bałtyku po ostatnich wezbraniach. Tak więc w centrum Warszawy jesteśmy dopiero ok godziny 15.

Tutaj obowiązkowy obiad w Maku. Uzupełnienie dużej ilości kcal na raz idealnie zgrywa się z przeczekaniem ulewy, przechodzącej właśnie nad Warszawą. Chociaż tyle szczęścia. Turystyczny przejazd przez centrum i po chwili wyjeżdżamy w dalszą drogę. Wały za warszawą są absolutnie pozbawione jakichkolwiek atrakcji i dopiero przejazd koło Twierdzy Modlin przerywa monotonie. Tu też ponownie odzywa się w nas optymizm i chęć do jazdy cała noc. Celem minimum miał być Płock. Oczywiście trasa zrewidowała nasz plany. Po pięknym zachodzie słońca trafiamy na niekończące się szutry i polne drogi.

Wraz z zapadającą ciemnością, psy na podwórkach coraz to głośniej na nas ujadają. W końcu, w którejś z kolejnych wiosek rzucają się w pogoń za nami stada kundli. Jak w dobrym horrorze, najstraszniejsze to to, czego nie widać. W absolutnej ciemności, przerywanej tylko snopami światła z naszych lampek słychać kłapnięcia zębów tuż obok swojej łydki. Taki trening sprintu trafia nam się jeszcze kilkukrotnie. Ostatnie kilometry przed samym Płockiem są już straszne. Powtarzalny schemat szutrowej drogi przeplatanej przejazdem przez drogę wchodzącą na wał sprawia, że do głowy przychodzą myśli, że to jakiś okrutny, zapętlony koszmar, a my jeździmy w kółko. Powtarza się on z dobre 10 razy. Do rzeczywistości sprowadza mnie dopiero widok 2 świateł przy drodze.

I nie była to halucynacja. Był to świetnie umieszczony bufet, ratujący wodą, bananem, środkiem na komary i piwem. Jakiś kawałek dalej, przejeżdżając przez koronę wału, obydwaj wpatrywaliśmy się w czerwone światełko przesuwające się powoli po horyzoncie. I mimo największych intelektualnych wysiłków, nie byliśmy w stanie go zidentyfikować. Faktem było, że widzieliśmy go obaj i poruszało się dziwnym, nieliniowym ruchem, Dron? Kosmici? Odpowiedz nadeszła po chwili. To był samolot, lecący prosto, samolot, tylko naszego mózgi ze zmęczenia i niewyspania się dostawały już lekkich halucynacji. Tak, to był już ten moment. Krótki sen był już niezbędny. Pozostało tylko rozglądać się za jakimkolwiek schronieniem, bo spanie na mokrej od rosy trawie raczej nie wchodziło w grę. Rozwiązanie nadeszło tuż przed Płockiem, kawałek od drogi stały kontenery budowane, z których jeden był otwarty. W środku czysto i sucho idealny 2-osobowy apartament na ciężką noc. Ubrałem na siebie wszystko, co miałem, owinąłem się w folie NRC, która jechała ze mną specjalnie na taką okazję. Chwila na znalezienie wygodnej pozycji na twardej podłodze i odpłynąłem. Udało się przespać całe 3h. Jednak to poranek był najgorszy, było okrutnie zimno. To odczycie zimna nie opuszcza mnie przez cały dzień. Z trudem poskładałem koc termiczny, poupychałem pozostałe rzeczy i szybko ruszyłem, mając nadzieje na szybkie rozgrzanie się. Płock nie wzbudził większych emocji, poza tym, że po wyjechaniu z niego, przez dobre pół dnia wiało nam prosto w ryj.

Jazda przez Kujawskie to w sumie jedynie jazda pod wiatr oraz jazda po piachu. Dało to o sobie znać koło południa, kiedy to zacząłem słyszeć w głowie urywki starych rozmów, a myślami uciekałem co chwile gdzieś daleko. Ot, kolejny kryzys.

72h od startu, 877 km jazdy za nami.

Ratunkiem była krótka drzemka na ciepłej i suchej leśnej ściółce. To 20 minut snu było zbawienne. Zapewne chcą wykręcić lepszy wynik na całej trasie, konieczne by było ograniczanie się jedynie do takich krótkich „power napów”. Wszystko proste, dopóki mamy pod ręką suchą polanę w lesie. A co zrobić, kiedy zgon nas złapie w miejscu, gdzie nie ma jak się położyć? Na to pytanie nie znam jeszcze odpowiedzi. W głowie kolejnym kamieniem milowym był Toruń i tamtejszy McDonald. Niespodziewanie, niewiele przed samym Toruniem, Garmin mnie poinformował, że przede mną ulica „Obi-Wana Kenobiego”.

Słyszałem wcześniej, że gdzieś w Polsce jest taka wyjątkowa na skalę światową ulica, a teraz okazało się, że jest tuż przy trasie Wisły. Zdjęcie z rowerem opartym o znak obowiązkowo. W Toruniu zaplanowany obiad, tankowanie i jedziemy dalej. Jak zwykle popołudniu wracają siły, trasa się nawet robi ładniejsza. Trzeba też wymyślić, gdzie będzie nocleg tej nocy. Po dłuższym zastanawianiu pada na Chełmno. Tuż przed nim, wtaczamy się na górę świętego Wawrzyńca, skąd rozciąga się piękny widok w stronę doliny Wisły. Nasz postój tam jest tez znacznie dłuższy, niż być powinien, więc tracimy wszystkie nadrobione miejsca. Jak dobrze, że nas to nie obchodzi. Słońce coraz niżej, więc się zbieramy i zaliczamy drugi konkretny podjazd na Rynek w Chełmnie. Tutaj muszę ponownie podkreślić, że to miasteczko mnie bardzo na plus zadziwiło. Piękna architektura i rynek. Na pewno muszę się jeszcze kiedyś tam pojawić. Po zakupach w Biedronce, znalezienie jakiegoś noclegu okazuje się trudniejsze, niż myślałem. Na OLX nie ma nic wolnego, miejscowi też nie potrafią wskazać nic, co by nas uratowało, z pomocą dopiero przychodzą pokoje gościnne zaznaczone na Google Maps, dosłownie 10m od naszego tracka. Szybki telefon i bez problemu rezerwuje na kilka godzin teraz już naprawdę prestiżowy i wygodny nocleg. Dokładnie pamiętam moment, w którym położyłem się w łóżku i przykryłem kołdrą. Mają w głowie nocleg w kocu ratowniczym z poprzedniej nocy, byłem dosłownie w siódmym niebie.

Tej nocy też, pozwoliliśmy sobie spać strasznie długo, bo całe 5h. W głowie mieliśmy teksty o Łąkach za Tczewem i jak strasznie wysysają one siły, a plan był, aby wyjechać na metę z godnością.

Poranek wita nas chłodem i delikatnym deszczem, więc ponownie ubieram na siebie wszystko, co mam do ubrania. Droga do Grudziądza jest całkiem przyjemna, idąc po dobrze utwardzonych wałach, a ja po dobrze przespanej nocy czuje się jak nowo narodzony i mam ochotę wykorzystać te siły, aby już jak najszybciej znaleźć się w Gdańsku. Sporą odmianę od klasycznej jazdy po wałach przynosi Grudziądz, z całkiem zaawansowaną sekcją MTB, bo bardzo fajnie poprowadzonym, jednokierunkowym singlu. Tam też puszczam hamulce, łapiąc idealny flow. Niestety Sławek nie ma tyle szczęścia i pada mu druga, przednia bezdętka, prawdopodobnie rozszczelnienia przez zdjęcie opony z rantu na jakimś uskoku. W czekaniu na jego naprawę nie pomaga lejący intensywnie deszcz, ale to najwyraźniej nasza kara za to, że nie sprężyliśmy się i nie dojechaliśmy wczoraj. Tutaj też, kawałek dalej gubię swoją tylną lampkę, o czym orientuje się jakiś kilometr później, ale TAK BARDZO mi się nie chce wracać, że spisują ją na straty.

96h od startu, 1080 km za nami.

Za Grudziądzem jeszcze trochę piaszczystych ścieżek, po czym wracamy na wały. Jedzie się nadzwyczaj dobrze, na trasie jeszcze takie atrakcje jak kolejne piękne miasteczko, czyli Gniew ze swoim krzyżackim zamkiem.

Zbliżamy się też do Tczewa i mitycznych, morderczych łąk, o których pisali wszyscy w relacjach z poprzednich lat. W tym roku ma być minimalnie łatwiej, gdyż spora część trasy została przeniesiona na świeżo wyasfaltowaną ścieżkę rowerową, jadać po której miałem okazję pierwszy raz zobaczyć więcej niż 3 bociany na raz. Dziesiątki bocianków. Dopiero po powrocie do domu sprawdziłem, że nazywa się to „sejmikami bocianów”. Nieopodal kończą się też ładne ścieżki za unijne pieniądze i wpadamy na ŁĄKI ZA TCZEWEM. No i jadać przez nie cały czas czekam na ten zapowiadany hardkor. Na nierówne kretowisko niepozwalające normalnie pedałować, na coś w stylu objazdu Jeziora Goczałkowickiego, gdzie przeklinałem, na czym świat swoi. No i finalnie się nie doczekuję. Czuje się oszukany. Wychodzi na to, że trudność tych Łąk wynika z faktu, że ogromna większość zawodników jechała je na bardzo dużym zmęczeniu, próbując dojechać ostatkiem sił do mety i to wpływało na ich dramatyczny obraz.

Tyle i tylko tyle. Ostatnie kilometry do ujścia Wisły są już bardzo przyjemne, w dużej mierze po asfaltach. Jedynie sama końcówka prowadząca po wyłożonym kamieniami brzegu Wisły oraz wszechobecny piach jest trudnością. Tu też fotka na zdobywcę, najdłuższa polska rzeka przejechana wzdłuż, można odbić o 90 stopni w lewo i dotoczyć się do Gdańska. Lokalizacje mety na wyspie Ołowiance ułatwiało wielkie koło Młyńskie. Jego widok, a potem banerów z napisem Wisłą 1200 wywołał wewnętrzną falę szczęścia. Na metę wjeżdżamy ze Sławkiem równo, koło w koło jak Fordy GT w LeMans w 1966 w akompaniamencie oklasków osób zebranych na mecie. Wtedy każdy czuje się jak zwycięzca. Tu też dostaję medal i cudowne, zimne piwo APA z browaru Amber. Ubieram na siebie jeszcze puchówkę, zasiadam z już otwartym piwem i pierogami na leżaku. Czuje szczęście. Jestem tu i teraz. O ile przeklinałem tę trasę wielokrotnie, jestem wewnętrznie spełniony, udało mi się dojechać do mety, a głowa, ciało i sprzęt wytrzymały.

Teraz cyferki:

Czas jazdy brutto 103,5 godziny co przełożyło się na 22 miejsce z 398 osób które wystartowały na trasę. Samej jazdy było 59h, reszta to leżenie, zgony i odrobina snu.

Podsumowanie

Pisząc ten tekst, już z pewnej perspektywy czasu mogę stwierdzić, że było jednak warto. Przejechanie rajdu o trasie 1200 km bardzo dobrze działa na wyobraźnie i może być potraktowane jako swoisty kamień milowy w życiu. Mówię to mimo tego, że trasa jest poprowadzony po gruzie i krzakach, miejscami jest wręcz okropna, ale na szczęście wiele odcinków wynagradza trud. Pierwotne plany zakładały dojechanie na metę w między 80 a 100 godzin, bazując na wynikach z poprzedniej edycji. To założenie zostały jednak zweryfikowane, bo poniżej 100, się nie udało. Na pewno, z doświadczeniem wyciągniętym z tego startu, można się pokusić o atak na okolice 80, pilnując czasu przerw oraz odpuszczając sobie luksus snu po kilka godzin. Pojawia się tylko pytanie, czy warto. Nie żałuje też żadnej przerwy na zdjęcia na trasie. Na tę chwilę ponownego startu w tym wyścigu nie planuję, a zebrany sprzęt i doświadczenie z jazdy na pewno chce wykorzystać do robienia przygody i bawienia się w bickepacking.

Na koniec jeszcze track na stravie: